تاریخچه اسباب بازی در ایران

تاریخچه اسباب بازی در ایران، تقریباً به قبل از مهاجرت آریایی‌ها برمی‌گردد. در آن زمان ایران باسـتان، میزبان اقوامی با تمدن‌های متفاوت بوده و این امر باعث شد که نه تنها ذهنیت و افکار جامعه، نسبت به مفهوم کودکی متفاوت شود، بلکه دید جدیدی نسبت به انواع بازی‌های کودکانه، به وقوع پیوست. اشیایی که در دل خاک بیرون آورده شدند، اشاره به تاریخچه اسباب بازی در ایران دارد. اشیایی با ابعاد کوچک، ظریف و با طرح و نقش کودکانه، از جنس سفال، فلـز، چوب و شیشه که به شکل پیکره‌های حیوانی و انسانی و مجسمه‌های چرخ‌دار و یا لوله عمودی (شیر مک)، جغجغه و فرفره، چالیک، الک دولک، دهل، گردونچه، اسب چوبی، عروسک و غیره درست شده‌اند که یادآور اسباب بازی کودکان آن زمان است.

باستان‌شناسان با بررسی تاریخچه اسباب بازی در ایران پی به این نکته بردند که این اسباب بازی، مربوط به قشر خاصی از اشراف زاده‌ها و اقوام طبقه مرفه آن زمان بوده و قشر متوسط و پایین دوران باستان تا حدی از این امکانات و اسباب بازی‌ها، محروم بوده‌اند. از عواملی که به پژوهش در مورد تاریخچه اسباب بازی در ایران کمک شایانی می‌کند، بررسی آثار نویسندگان قدیم ایران می‌باشد. به طور مثال در نوشته‌های کتـاب داراب نامه، به بعضی از اسباب‌بازی‌های کودکان آن دوران که با آن‌ها سر و کار داشته‌اند، اشاره کرده است.

در دوران بحران بزرگ اقتصادی سال 1930 یک مهندس بیکار شده آمریکایی به نام چارلز دارو به فکر پر کردن اوقات فراغت کارگران بیکار افتاد؛ راه حل او اختراع یک بازی رومیزی بود: مونوپولی!

امروز منبع الهام بخش صنعت اسباب بازی، رسانه است. همان طور که متفکران رادیکال پیش از این هشدار می دادند، هستی و دین امروز جهان ما رسانه ها هستند و تمام ساحات حیات بشری، حتی اسباب بازی کودکان، در انقیاد رسانه هاست. ریشه واژه Toys به درستی مشخص نیست اما می دانیم که استعمال آن به قرن چهاردهم میلادی باز می گردد و معنای امروزی اش از قرن شانزده میلادی باب شده است. مفهوم اسباب بازی شامل گستره وسیعی از مصادیقی چون بازی ها، پازل ها، انواع توپ و سایر وسایل ورزشی، بازی های روی میزی، مواد هنری و خلاقانه ای مانند آبرنگ و وسایل مجسمه سازی، کلکسیون ها، انواع مینیاتور و چیزهای مختلف و متنوع دیگری است.